Yazmaya Değer

bugünü yazmak gerekiyordu, bunca zaman sonra yazmaya değecek sözler ve an'larla doluydu bugün.


yıllar önce yüksek duvarların, nöbet kulelerinin, üniformaların ayırdığı iki insanın arasındaydım, biri sağımda biri solumda. yan yanaymışçasına derin, samimi ve neşeli sohbetlerimiz oluyordu. ben, bir ve iki nolu arasında gidip gelirken bir sonraki notta yazanı tahmin etme oyunu oynuyordum kendi kendime.


bugün zamana meydan okuduk, belki yedi yıl, belki daha fazla geçti o günlerin üzerinden, ve biz hâlâ aynı derinlik ve samimiyetteydik ve üstelik neş'emizden de bir şey kaybetmemiştik. ve ben buluşturdum yine ve bir kez daha onları. ve ben yine kendimi bir şey zannediyorum. olsun. onlarla olmak değerli, anlam yüklemeksizin.


ama işte...

bu kez araya yollar girmişti. bir türlü yan yana göz göze olamıyorduk. hadi ben neyse de onları mimikleriyle, birbirlerine tebessüm ederken, sadece gözleriyle anlaşırken görmeyi çok isterdim. belki zamana meydan okuma fırsatı veren hayat yolları alt etmemiz için de anlayış gösterir.


bugün artık hiçbir şeyin önemi yok. paranın parasızlığın, sahip olmanın kaybetmenin, unvanların sıfatların, tüm edilen o kavgaların barışmaların, ayrılıkların ve öpüşmelerin.


bugün sokaklarda kilometrelerce yürünebilinir. bugün sabahlara kadar konuşulabilir. bugün kahkahalar atılır, bugün kederlenilir, isyan edilir, bütün o güzelliklerin şerefine içilir.


bugünün duygusu aşkın üstünde. bugün bütün anksiyeteler üst üste. bugün baş etme günü.