bir yanılsamaydı muhakkak kendini gördüğü yer. mutluydu yine de olmak istediği şey olamamanın acısını yaşamaktan. uykudan uyandırır gibi çekip aldılar onu hayallerinin içinden, iyilik yapıyoruz nidalarıyla. ağlamayı unuttuğunu fark etti önce, sonra saçlarının uzamasını beklemekten vazgeçtiğini fark etti ve o an irkildi. başını sağa çevirip gözlerini örten saçlarına dokununca aylardır aynı boyda olduklarını anladı ve irkildi. hani saçlarının uzamasını bekleyen kızın hikayesini yazacaktın dedi bir ses saçlarının arasından. cevap veremedi. görünür olmuştu ve buna kendisi izin vermişti. bir gece kendine ihanet etmiş, iyilik yapanların uzattıkları eli tutmuş ve bile isteye görünür olmuştu. o günden sonra yanılsamalarını arkasında bırakıp başka yanılgılara gömüldü. şimdi pişmalıkla hangi yanılsamanın kendi gerçekliği olduğunu anlamaya çalışıyor, kaybolmak için müthiş bir mücadele veriyor ama bir türlü yeniden görünmez olamıyordu.

sokağın sesiyle kafasının içindeki sesler karışıyordu; seni iyileştireceğiz, seni iyileştireceğiz, seni iyileştireceğiz, seni iyileştirecek...