hayatım bitmeyen kısa bir hikayeydi...

hayatımın ortasına oturmuş kocaman bir H harfi. barışmak için anlatmak, kendimle barışmak için. rahatlamak hafiflemek için anlatmak.

biraz cesaret ve sonrası yazmak. ve sonra tamamen gitmek. geri dönüşü olmayan bir gitmek.

belki bu aralar biraz duygusalım ve bu sebepten hepinizden özür dilemek istiyorum.  

belki "kötülüklerinize karşı koymasaydım" her şey çok farklı olurdu diye düşünüyorum bir film repliğini kendime bahane ederek.

belki de kendimi affetmenin tek yolu bu. bilmiyorum, ama günlerdir içimi kavuran, huzursuz eden fikirler var zihnimde, kalbimin sıkışmasına sebep olan hisler bir duman gibi içimde.

fikrimce Nejla haklı, kötülüğe karşı koymadığımızda kötülük eden kötülüğünden vazgeçmese bile bir süre sonra kötülüğünün kötülük olduğunu fark eder ve af diler, en azından içinden. oysa bizim kötülükle mücadelemiz kötülüğü yapan için haklı sebep ve kendini aklama aracı haline gelir.

şimdi yıktığım herkes benim üzerimden kendini aklasın ben de özürlerimi yine kendime saklayayım, ölmeden hemen önceye...