her şey kapıların yüzünden. üstümüze kilitlediğimiz o kapılar her şeyin suçlusu.

o kapılar kapanınca yaşanılan, düşünülen, isyan edilen her şey içimizde kalıyor.

biçilen roller, oynanılan oyunlar, evden çıkarken kilitlenen kapılardan sonra başlıyor.

şimdi ben kapımı açık bırakmış olsaydım, alt komşu müziğin sesinden rahatsız olduğu için duvarları tekmelemek yerine birasını alır gelir yanıma otururdu ya da yukarı çıkıp suratıma bir yumruk patlatırdı. ne olursa olsun "ahlaksızca" duvarları yumruklayıp, sesi kıs allahın belası mesajı vermekle uğraşmazdı.

hadi ben kapıları açıyorum diyelim, peki ya komşular. beni ben yapan şeylere katlanamayan insanlar. onlar gerçeklerle yüzleşmeye hazır mı?

kapıları açın. geceleri üstünüze kilitlediğiniz kapıların arkasında nasıl uyuyabiliyorsunuz?

sokakları paylaşamıyorsunuz, evlerinizi saklıyorsunuz, kapılara saklanıyorsunuz, sonra da insanım diyorsunuz.

ramazan mübarek olsun, şerefinize!