çamura saplanmak istedikçe tutup çeken bir canavar gibiydi ellerin. bilmek istemiyorum dedikçe öğreteceğim diye bağırıyordun. bilmek ve inanmak istemiyordum ama sen beni duymuyordun.

var olmak kaybolmak demekti benim için ve sen beni giydirip kuşandırıp ortalığa saçıyordun.

bazen bir şarkıyı armağan edene aşık oluyordum, sessizce, içimden. sense sorularla geliyordun. bitmek bilmeyen sorunlarınla. sorularından türeyen bir sorundun ve insanlık deniyordu adına, insan olmak yani. 

seni reddetmek insan olmayı reddetmekti ve sen insan olmayı reddetmeyi dayatıyordun insan ol diye diretirken.

bense hayallerle büyüyor çürümemek için rutin nefesler alıyordum. insanlar hayat belirtisi sayıyorlardı bunu ve sen yardım çığlığı. oysa sadece git demek istiyordum ama sen dudaklarıma yapışıp beni sev diyordun.

seni sevmeyeceğim.